"چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست / سخن شناس نِه ای جانِ من، خطا اینجاست"
(حافظ)
ماجرای این شعر:
در روزی که مادر اینجانب برای گرفتن کارنامه به مدرسه رفته بودند، ما نیز برای ثبت نام اینترنت شاتل بیرون رفته بودیم! استرس بسیار داشتیم که خدایا تجدید نشویم! درسمان بد نیست لکن امتحانات سخت بود!
در راه مرد فال فروشی را دیدیم! دست درجیب برده، سکه ای 200 تومانی بدو داده، فال درخواست کردیم: "حاجی یه فال بیزحمت!" بنده ی خدا مرغ عشق هم نداشتند! گفتند: "دو تا بردار." (هر فال 100 تومن بود) ما با خویشتن نیت کردیم: "حافظا ! میدونی برا چی فال میخوام! یدونه مجلسی شو بهم بده!!!" ؛ نیت مان زیادی صاف بود! دو تا برداشتیم! از مرد فال فروش خداحافظی کرده و از او دور شدیم! فال اول خوشایند نبود! یعنی شعرش به دلمان نچسبید! آن را تا کرده و در جیب گذاشتیم! فال دوم را که باز کردیم این شعر آمد:
" چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست / سخن شناس نِه ای جانِ من، خطا اینجاست"
با خودم گفتم: "حافظ! داداش! اینو میدونم! من یه چیز دیگه ای میخواستمااا" کمی دلسرد گشته بودیم! تفسیر فال را خواندیم: به زودی پیامی به شما میرسد که باعث سعادت شما در زندگی می شود و... " قربان مفسرش بروم که حرف دل ما را خوب میدانست! گر چه که هیچی ربطی میان تفسیر و شعر ندیدم لکن، آن را به فال نیک گرفته و خوشحال شدیم که فالی نیک گرفته ایم! با خودمان قرار گذاشتیم هر وقت از پیش آن مرد فال فروش رد شدیم ازشان تشکره کرده، و دوباره فال بگیریم، اینبار با نیت آزاد! لکن دیگر او را ندیدم! انگار فرستاده شده بود که ما را آرامش بخشد! (خوب ماجرا رو اسرارآمیز کردم؟؟؟ :)) )
ساعتی بعد به مادرمان زنگ زدیم که " مادَرا !!! نمره ی مان چند شد؟! " جوابی شنیدیم که دلخواهمان بود! از نمرات خود بسیار خوشحال گشته و گفتیم حتما باید از آن مرد فال فروش فال بخریم! اما خب همانطور که گفتیم دیگر ندیدیمِ شان! دستشان پر فال باد!!!
